David Livingstone (ေဒးဗစ္လစ္ဗင္းစတုန္း)

သူ၏ႏွလံုးသားသည္ အာဖရိက၌က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ရုပ္အေလာင္းကိုမူ လန္ဒန္ျမိဳ႕ ၀က္စ္မင္းစတာအာေဘး၌ ျမွဳပ္ႏွံသည္။ သူကြယ္လြန္သည့္အခါ ထိုေဒသ၌ ရွိေသာ ေဒသခံတို႕သည္ သူ၏ႏွလံုးကို ညင္သာစြာထုတ္ယူၿပီး ထိုႏွလံုးကို သူအလြန္ခ်စ္သည့္အာဖရိက၌ ျမွဳပ္ႏွံၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ၏အေလာင္းကို ပင္လယ္ကမ္းစပ္သို႕ယူလာၾကကာ သျဂၤိဳဟ္ရန္အတြက္ အဂၤလန္သို႕ သေဘၤာႏွင့္သယ္ေဆာင္လာၾကသည္။ သူ၏အမည္မွာေဒးဗစ္လစ္ဗင္းစတုန္းျဖစ္ျပီး စေကာ့တလန္ ျပည္၏ စက္မႈျမိဳ႕ေတာ္ တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္သည့္ ဗလန္တီးရိႈင္းယားျမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားကာ ထိုျမိဳ႕၌ ႀကီးျပင္း လာသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခါစအရြယ္တြင္ ဤဆရာ၀န္သာသနာျပဳဆရာႀကီးႏွင့္ နယ္သစ္ရွာသူ၏ ေမြးဖြားရာေဒသသို႕ သြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ သူၾကီးျပင္းလာခဲ့ရာအခန္းက်ဥ္းကေလးသည္ ယခုတြင္ ျပတိုက္တစ္ခုျဖစ္လာၿပီး သူအာဖရိက၌ ရွိေနစဥ္အတြင္း အသံုးျပဳေသာအသံုးအေဆာင္ပစည္းမ်ား၊ အမွတ္တရပစည္းတို႕ကိုျပသထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာအရာမွာ သူ၏ေန႕စဥ္ မွတ္တမ္းဒိုင္ယာရီစာအုပ္၏ ပထမစာမ်က္ႏွာ၌ သူ၏ဇနီးေမရီေသဆံုးျပီးေနာက္ အထီးက်န္ျခင္းကို အႀကီးအက်ယ္ခံစားေနရပံုႏွင့္ေရာဂါေ၀ဒနာခံစားေနရပံုတို႕ကိုလက္ေရးျဖင့္ ထင္ထင္ ရွားရွား ေရးသားခ်က္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစာမ်က္ႏွာသည္ အ၀ါေရာင္သန္းေနၿပီျဖစ္ေသာ္လညး္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္စိကို မ်က္ရည္ႏွင့္ျပည့္ေစေသာအရာမွာ ၄င္း၏ ေရွးက် ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ၄င္း၌ေရးသားထားေသာ…အိုေမရီေ၇.ငါတို႕ကိုလိုွဘတ္၌ အိမ္ေထာင္ဘ၀ အစျပဳေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအးေဆးျငိမ္သက္စြာေနရသည့္အိမ္ေထာင္တစ္ခုကိုေတာင့္တခဲ့ၾကသည္။ ယခုေတာ့ မင္းကေကာင္းကင္ဘံုရွိပိုၿပီး ေကာင္းတဲ့အိမ္သို႕သြားပါၿပီ။…ဟူေသာစာက ကၽႊန္ေတာ့အားမ်က္ရည္က်ေစျခင္းျဖစ္သည္။

လစ္ဗင္းစတုန္းကဲ့သို႕ပင္ ဧ၀ံေဂလိတရားအတြက္ မိသားစုႏွင့္စည္းစိ္မ္ကိုထားခဲ့၍ အျခားတိုင္းျပည္သို႕သြားသည့္ လူတို႕သည္ မည္မွ်ခံႏိုင္ရည္ရွိေသာပုဂိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကပါသနည္း။ ေဆးဆရာ၀န္တစ္ဦးအေနႏွင့္ မိမိ၏မိခင္တိုင္းျပည္ျဖစ္ေသာ စေကာ့တလန္၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္ေသာ္ လည္း မည္သည့္အရာက လစ္ဗင္းစတုန္းကို ထိုေနရာသို႕တြန္းပို႕ထားပါသနည္း။

လစ္ဗင္းစတုန္းကိုယ္တိုင္ထိုေမးခြန္းကိုေျဖသည္။ အာဖရိက၌(၁၆)ႏွစ္လံုးလံုးအမႈေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ျပီးေနာက္ပိုင္း၌ သူသည္ စေကာ့တလန္သို႕ျပန္လာကာဂလပ္စ္ဂိုတကသိုလ္၌ ေဟာေျပာပြဲ ျပဳလုပ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုျခင္းခဲ့ရသည္။ ျခေသ့ၤတစ္ေကာင္၏ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္သူ၏ လက္ေမာင္း တစ္ဘက္မွာ အသံုးျပဳမရေတာ့ပါ။ သူ၏ခႏာကိုယ္သည္လည္း ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး ငွက္ဖ်ား ေရာဂါ ႏွင့္ နပန္းလံုးေနခဲ့ပါသည္။ ရင့္ေရာ္ညိဳမည္းေနသည့္သူ၏မ်က္ႏွာျပင္သည္ တူရကီလူမ်ား၊ ကၽြန္အေရာင္အ၀ယ္သမားတို႕ႏွင့္ တုိ္က္ခိုက္ရသည့္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာဘ၀ကို သရုပ္ေဖာ္ကာ အေရျပားတြန္႕ေနပါေသာ သူ၏ေဟာေျပာျခင္းကိုနားေထာင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ အထီးက်န္ေသာဘ၀ကိုလည္းေကာင္း၊ မည္သည့္အရာကခံႏုိင္ရည္ေပးသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ေျပာ ရမလား…ဟုေျပာၿပီး…၄င္းမွာရိုေသေလးစားဖြယ္အေကာင္းဆံုးေသာ သူေတာ္စင္ပုဂိဳလ္ႀကီးတစ္ပါး၏ ကတိစကားျဖစ္ပါ၏။ သူ၏ကတိစကားမွာ ငါသည္ကပ္ကမာကုန္သည့္တိုင္ေအာင္ သင္ႏွင့္အတူ အျမဲရွိမည္ဟူေသာစကားျဖစ္သည္။…ဟူ၍ ထိုအခ်က္၏အေျဖကိုလည္းေျပာျပသည္။

လစ္ဗစ္စတုန္းကြယ္လြန္ေသာအခ်ိန္တြင္ ခုတင္ေဘး၌ ဒူးေထာက္၍ ကုန္းေနျပီး ဆုေတာင္းေနသည္ကိုေတြ႕ၾကသည္။ သူ၏ေဘး၌ ရွင္မသဲအခန္း(၂၈) ကိုလွန္ထားသည့္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာဓမသစ္က်မ္းတစ္အုပ္ကို ေတြ႕ရသည္။ အခန္းငယ္(၂၀) ေဘး၌ …လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ဦး၏ စကား… ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ေရးသားထားသည္။

လစ္ဗင္းစတုန္းက ႀကီးမားေသာစြန္႕လႊတ္မႈတစ္ခုျပဳခဲ့သည္ဟု ခံစားရပါသလား။ အနည္းငယ္မွ် မခံစာပါ။ သူသည္ ထိုျပသနာကို ..ကၽြန္ေတာ္သည္အာဖရိက ၌အခ်ိန္မ်ားစြာကုန္ေစသည့္အရာကို …စြန္႕လႊတ္ျခင္း…ဟုေျပာႀက၏။ ဘုရား